یادداشت| فرشته‌ها در خانه‌هایشان سوختند

به گزارش نوید شاهد البرز؛ امروز که برای دخترم لباس مدرسه سفارش می‌دادم، ناگهان یادم افتاد که اول مهر امسال، جای ۳۴ دانش‌آموز در مدرسه‌ها خالی‌ست. ۳۴ دانش‌آموزی که شاید برخی از آن‌ها با ژن نخبگی، روزی دانشمندان آینده‌ی این سرزمین می‌شدند. شاید «طه» یکی از همان کسانی بود که روزی مدارهای فضایی می‌ساخت، یا «علیسان» می‌توانست شاعرِ کودکی‌های فراموش‌نشدنی باشد. اما همه‌شان حالا زیر خاک آرمیده‌اند؛ آن هم نه در اثر یک حادثه‌ی طبیعی یا سانحه‌ی دردناک، بلکه با موشک‌هایی که با پول دولت‌ها و با سکوت سازمان‌های بین‌المللی بر سرشان فرود آمد.

رژیم صهیونیستی این بار نه پایگاههای نظامی و نه سرداران مقاومت اسلامی، که خانه‌های امن کودکان ایرانی را نشانه گرفت. ۳۴ دانش‌آموز بی‌گناه که در اتاق‌های خواب و آغوش خانواده‌هایشان باید در امان می‌بودند، زیر باران موشک‌های اسرائیل به شهادت رسیدند. این جنایت، نه "خطای نظامی"، که طرحی حساب شده برای ترور آینده‌سازان ایران بود.



طبق گزارش رسمی وزیر آموزش و پرورش، در جریان جنگ ۱۲ روزه‌ی اخیر، ۳۴ دانش‌آموز ایرانی به شهادت رسیدند. از این تعداد، ۱۳ کودک در مقطع پیش‌دبستانی و دبستان بودند و قرار بود مهر امسال برای اولین بار وارد کلاس اول شوند. طه بهروزی و علیسان جباری کوچک‌ترین شهدای این نسل بودند. 
در میانه‌ی این جنایتِ آشکار، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، بنیامین نتانیاهو، بیانیه‌ای منتشر کرد با این ادعا که «ما با مردم ایران دشمنی نداریم؛ ما در تاریخ ایران اشتراکاتی داریم و ریشه‌مان در کوروش کبیر و هخامنشیان مشترک است!»

وقتی نتانیاهو از "تبار کوروش" حرف می‌زند، همان کوروشی که منشور حقوق بشرش را برای احترام به بی‌گناهان نوشت، چگونه جرات می‌کند کودکان ایرانی را در خانه‌هایشان بکشد؟ امروز نه‌تنها خانواده‌های داغدیده، که تمام ملت ایران سوگوار ۳۴ ستاره‌ای هستند که در آسمان علم و آرزوهای این سرزمین خاموش شدند.

و جامعه‌ی جهانی چه کرد؟ همان‌هایی که برای هر حادثه‌ی ساختگی اشک تمساح می‌ریزند، امروز در برابر جنایت علیه کودکان ما، آیا سکوت مرگبارشان را شکستند؟!

نخست وزیر اسرائیل دروغ می‌گوید؛ نه فقط به مردم ایران، که به تاریخ، به اخلاق، به حافظه‌ی بشریت. مگر کوروش، کودک‌کش بود؟ مگر تمدن ایرانی، با خاک و خون و جنایت برپا شد؟ مگر می‌توان هم فرزند کوروش بود و هم مدرسه بمباران کرد؟
وقتی موشک‌های صهیونیستی به جای اهداف نظامی، خانه‌های مسکونی و خوابگاه کودکان را نشانه می‌گیرند، دیگر چه توجیهی برای این وحشیگری می‌ماند؟ نتانیاهو با ادعای "احترام به میراث مشترک ایران و اسرائیل" چگونه کشتار کودکان در تخت‌خواب‌هایشان را تفسیر می‌کند؟

طه بهروزی (۶ ساله) در حالی که عروسکش را در آغوش داشت، زیر آوار جان داد. علیسان جباری (۵ ساله) قرار بود فردایش به کلاس نقاشی برود، اما صبحگاهش با انفجار موشک به خون نشست. سارا محمدی (۹ ساله) که شب قبل از شهادتش در دفترچه‌اش نوشته بود: "دلم می‌خواهد در دنیا صلح باشد."

از آن‌سو، ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا، نیز چهره‌ی دروغین صلح و لبخند خود را حفظ کرده. در رسانه‌ها می‌گوید که با مردم ایران خصومتی ندارد، و حتی ویدئویی از مهرورزی‌اش با پسر ایلان ماسک دست‌به‌دست می‌شود. اما همین مرد، دست در دست بزرگ‌ترین رژیم کودک‌کش عصر ما گذاشته و پشت نقاب حقوق بشر، از هر جنایتش حمایت کرده؛ از غزه تا تهران. آیا رییس جمهور آمریکا فکر می‌کند، ساختن ویلا برای اکس پسر ایلان ماسک، دست های آلوده اش در حامیت از اسرائیل برای کشتن کودکان غزه و ایران را می‌پوشاند؟ 
با خودم فکر می‌کنم، آیا ترامپ می‌تواند مستقیم به چشمان مادری نگاه کند که لباس مدرسه‌ای را تا کرده و در کمد گذاشته، برای پسری یا دختری که هرگز مهر امسال پا به مدرسه نمی گذارد! بازنخواهد گشت؟ نه! همچنان آمریکا ! آمریکا! مرگ بر نیرنگ تو خون می‌ریزد از چنگ تو!!!

آیا نتانیاهو می‌داند وقتی دختران کلاس‌اولی اسرائیلی در زیرزمین پناه گرفته و دست مادرش را محکم چسبیده، ترس به چه معناست؟
و جامعه جهانی – این قاضی کاذب عدالت – چطور می‌خواهد سهم خود را در این جنایت انکار کند؟ همان‌هایی که وقتی سگی در خیابان اروپا می‌افتد، اشک می‌ریزند، حالا ۳۴ کودک ایرانی را نادیده می‌گیرند؟ آیا حق زندگی برای کودکان خاورمیانه‌ای همان‌قدر بی‌ارزش است که سکوت سازمان ملل نشان می‌دهد؟
اما خداوند ناظر است، و تاریخ، حافظ خون‌های ریخته‌شده است.
قرآن می‌فرماید:
«وَلا تَحسَبَنَّ اللَّهَ غافِلًا عَمّا یَعمَلُ الظّالِمون»
(گمان مبر که خدا از آنچه ستمگران انجام می‌دهند، غافل است...)

این بار نه فقط کودک غزه، که کودک ایرانی هم در فهرست قربانیان جنایات بی‌پاسخ قرار گرفته است و باز هم چهره‌ی غرب، که حقوق بشر را فقط برای منافع خود تعریف می‌کند، رسوا شد.
سکوت سازمان‌های بین‌المللی در برابر این جنایت، ثابت کرد که "حقوق بشر" برای آنان تنها ابزاری استعماری است؛ وقتی قربانیان، ایرانی باشند، حتی یک قطع‌نامه‌ی صوری هم صادر نمی‌کنند!
خون ۳۴ دانش‌آموز شهید ایرانی، سندی است برای نسل ما، که بدانیم لبخندهای دیپلماتیک می‌توانند پشت‌پرده‌ی خون و آتش پنهان شوند.
در این دنیای وارونه، ما تنها با روشنگری، با بیداری، با نوشتن و گفتن و فریاد زدن می‌توانیم نگذاریم مرگ کودکان‌مان در لابه‌لای آمارها گم شود.
یادشان گرامی، فریادشان ماندگار، و جنایتکاران رسوا تا همیشه.

انتهای پیام/